De 21e Tour de France begon op 19 juni 1927 in Parijs en eindigde daar op 17 juli. De renners reden 24 etappes en legden samen 5.398 kilometer af. De gemiddelde snelheid lag op 27,2 km/u. Van de 142 deelnemers haalden slechts 39 de finish. De route liep tegen de klok in, via het westen, zuiden en oosten van Frankrijk. De organisatie voerde een opvallende wijziging door: de vlakke etappes werden gereden als ploegentijdritten. Teams vertrokken met vijftien minuten tussenruimte, waardoor renners elkaar niet konden volgen. Het doel was om meer individuele strijd te creëren. De bergetappes bleven klassiek, met een gezamenlijke start. Deze opzet maakte het klassement grilliger, maar ook moeilijker te volgen. De sterkste ploegen domineerden, terwijl de touriste-routiers vaak kansloos achterbleven.

Van chaos naar controle

Francis Pélissier won de eerste etappe en droeg het geel. Hij bleef leider tot etappe zes, maar moest toen ziek opgeven. Ferdinand Le Drogo nam over, maar overschatte zichzelf in zijn geboortestreek. Hij reed zich stuk op de aanmoedigingen van het publiek en verloor twintig minuten.
Hector Martin nam het geel over, maar kon het niet vasthouden. In de elfde etappe, de eerste bergrit, ontsnapte Michele Gordini. Hij reed een gat van 45 minuten, maar kreeg materiaalpech en werd ingerekend. Nicolas Frantz won die rit en nam het geel. Hij reed sterk in de Alpen, won meerdere ritten en bouwde een voorsprong van ruim een uur op. In de laatste week hoefde hij alleen nog maar te consolideren. Maurice De Waele en Julien Vervaecke probeerden aan te vallen, maar kwamen niet dichterbij.

Nicolas Frantz: de Luxemburger in het geel

Nicolas Frantz had al twee keer als tweede geëindigd. In 1927 was hij klaar voor de overwinning.
Hij reed slim, spaarde zijn krachten en sloeg toe in de bergen. Hij won drie etappes en reed van Bayonne tot Parijs in het geel. Zijn voorsprong op De Waele bedroeg bijna twee uur. Frantz werd de eerste Luxemburger die de Tour won. In 1928 zou hij dat kunstje herhalen, en zelfs van start tot finish in het geel rijden.

Ferdinand Le Drogo: te veel enthousiasme

In de zevende etappe reed Ferdinand Le Drogo in het geel door zijn geboortestreek. Het publiek juichte hem toe, hij demarreerde en reed zich los van zijn ploeg. Maar de inspanning kostte hem te veel energie. Hij viel terug, verloor twintig minuten en het geel. Zijn overmoed werd hem fataal.

Gordini en de geheime ontsnapping

Michele Gordini, een touriste-routier, ontsnapte in de elfde etappe zonder dat het peloton het doorhad.
Hij bouwde een voorsprong van 45 minuten en was virtueel leider. Maar zijn fiets begaf het in de bergen. Hij moest stoppen en werd ingehaald. Frantz nam het geel over en gaf het niet meer af.

De Fiets van Nicolas France uit 1927

Wist je dat…?

• De Tour van 1927 voor het eerst ploegentijdritten kende?
• Michele Gordini werd uitgeroepen tot beste klimmer, al was dat nog geen offici�le trui?
• Slechts 39 van de 142 renners de finish haalden?
• De gemiddelde etappelengte daalde van 338 naar 221 kilometer?

Tot besluit over de Tour de France in 1927

De Tour van 1927 was een experiment. De ploegentijdritten veranderden het koersbeeld, maar maakten de wedstrijd niet spannender.
Nicolas Frantz reed als een kampioen, met kracht en koersinzicht. Le Drogo viel door enthousiasme, Gordini toonde lef, maar Frantz bleef koel.
Het was een Tour waarin tactiek, teamspel en karakter het verschil maakten.